بی کسی

وقتی ده ماه بیکار باشی و به هر دری بزنی تا کارت درست بشه. وقتی به آدمهای اطرافت هر کسی رو که فکر می کنی بتونه برات کاری کنه، رو می اندازی و جوابی نمی گیری. وقتی ناامید از همه جا و همه کس، خدا رو صدا می کنی اما خدا هم نا امیدت می کنه، تازه می فهمی چقدر بی کس و تنهایی!

وقتی همون آدمهایی که بهشون رو انداختی اما نتونستن کاری برات کنن، حتی حالت رو هم نمی پرسن، معنی تنهایی رو با همه وجودت حس می کنی.

بعد از این همه سال کار کردن، نتونی یه کار پیدا کنی که 2 تومن بهت حقوق بدن، می فهمی چقدر بی کسی. اونم تو مملکتی که حقوق بعضی آدمها سر به فلک میزنه.

پول و پارتی دو گزینه اصلی تو این مملکته که آسایش و رفاهت رو تضمین می کنه. اگر یکی رو نداشته باشی شاید بشه یه جوری جای اون یکی رو پر کرد. اما وای به روزی که هیچکدوم رو نداشته باشی. بدتر از همه وقتی که صدات و دعات هم به گوش خدا نرسه. تو تنهایی مطلق فرو میری.

تو این آشفته بازار، تو این باتلاق دلتنگی و افسردگی، کاش خدا صدات رو بشنوه. کاش می شد یه روز صبح وقتی از خواب بیدار می شدم، می دیدم خدا صدامو شنیده و کارم درست شده. کاش اون یه روز صبح می شد همین فردا باشه.

اونوقت یه شاخه گل برای خودم می خریدم تا دلخوری این چند ماهی رو که اذیت شدم و ناراحتی کشیدم رو از دل خودم دربیارم. یه شاخه گل هم برای تو می خریدم تا دلخوری این همه ناراحتی و غصه رو که برای تو بوجود اوردم رو از دل تو هم دربیارم.

حال قلبم این روزا خوب نیست. کاش خدا صدامو بشنوه. کاش خدا صدای دلهای شکسته و پر غصه رو بشنوه و کمکشون کنه تا این هم تو تنهایی و دلتنگی نمونن. کاش ... .